Het persbericht meldt: ‘Prins van Oranje en Prinses Maxima bij premiere MAPENZI TAMU.’ Op zaterdag 4 april wordt deze Keniaanse productie voor het eerst opgevoerd in de Amsterdamse RAI. De voorstelling wordt gespeeld door jongeren die allemaal van de straat komen. De tournee wordt georganiseerd door ‘Sold Out’ i.s.m. Amref Flying Doctors. De opbrengsten gaan naar een project in Nairobi. Niks mis mee. Of toch?
Waar gaat het stuk over? Het persbericht meldt: ‘Voor jonge Afrikanen is de liefde niet zonder risico’s.’
En verderop: ‘De voorstelling laat zien dat in een land dat geteisterd wordt door aids en tienerzwangerschappen, ook de mooie kanten van de liefde bestaan.’
Realiseren de opstellers van dit bericht wat ze beweren? Is de liefde voor jongeren buiten Afrika zonder risico’s? Zijn aids en tienerzwangerschappen een Afrikaans fenomeen? Bedoelen ze nu liefde of sex? En wat is er riskant aan sex als je condooms gebruikt? Wie worden er bedoeld met ‘jonge Afrikanen?’ In een aantal Afrikaanse landen is de hiv-besmettingsgraad hoog tot zeer hoog; het Afrikaanse gemiddelde is echter 3%. Erg genoeg, overigens.
En hoe ziet dat eruit: een land geteisterd door tienerzwangerschappen?

Ook meldt het persbericht dat in Nairobi ca. 125.000 kinderen op straat leven. Zou het? Waarom zag ik er zo weinig toen ik vorig jaar in die stad was? Op Google tik ik in ‘Nairobi street children’. De ene link heeft het over ‘meer dan 10.000 straatkinderen’, de ander over ‘een geschat aantal van 60.000.’ Waarom haalt iemand het in zijn/haar hoofd om deze aantallen nog eens te multipliceren?
Dat de straatkinderen van Nairobi het niet gemakkelijk hebben, kan de lezer van het persbericht niet ontgaan. Ze kampen met ‘problemen als verwaarlozing, verlating, honger en ondervoeding, ziekte, drugsgebruik, kinderarbeid, tienerzwangerschap, geweld, discriminatie en criminaliteit.’
Zo.
Hebben Keniaanse jongeren er enig belang bij dat hun werkelijkheid wordt gedramatiseerd, of beter: geweld aangedaan? Of dient dit nu juist de belangen van hulpverleners?
Het geven aan goede doelen is niet zonder risico’s.

Als ALLES ter discussie staat, ligt het toch voor de hand om de aanschaf van de JSF ter discussie te stellen? Toch gebeurt dat nauwelijks. Waarom maakt de PvdA er geen strijdpunt van? Balkenende’s ommezwaai in het Irak-onderzoek smaakt toch naar meer? Onmiddellijk kassa voor het dreigende begrotingstekort.
En dan Wilders in Washington. Was hij daar nu echt alleen maar voor een vertoning van zijn film voor twee senatoren, op uitnodiging van een inmiddels gemarginaliseerde denktank? Als ik de belangen van de Amerikaanse wapenindustrie vertegenwoordigde, zou ik zeker van de gelegenheid gebruik gemaakt hebben om de aanvoerder van Nederlands’ grootste partij te winnen voor de deal.