Leukste bericht stond vandaag in de Sunday Times. Mishka, een Zuid-Afrikaanse papegaai (merk: African Grey) heeft een internationale competitie voor Best Sprekende Papegaai gewonnen. Het beestje woont in Johannesburg en maakte indruk met onder meer ‘Call the police!’ en ‘Oh oh, I’m in trouble.’

TO ALL MEDIA

DATE: 27 JANUARY 2011

The Presidency calls for calm and restraint amid reports that the media is camping outside a Johannesburg hospital where former President Nelson Mandela is hospitalised.

President Mandela is comfortable and is well looked after by a good team of medical specialists.

We urge the media to afford him the dignity and respect that he is entitled to as the country’s founding democratic President, as a national hero and also as a citizen of the Republic. The media should balance the quest for stories with acting within the bounds of human decency and ensuring the respect for human dignity. The doctors also need to be allowed to do their work without undue pressure.

President Zuma, who is attending the World Economic Forum annual meeting in Davos, Switzerland, is kept abreast of developments by the Minister of Defence and Military Veterans, Ms Lindiwe Sisulu, whose department is responsible for the health care of current and former Presidents.

President Zuma wishes former President Mandela well and requests that the family be accorded space to support him in privacy and dignity.

Issued by:

The Presidency

Pretoria

Received the news this morning: Ugandan gay rights activist David Kato being slaughtered. The cruel consequences of an orchestrated campaign to name and shame gays and lesbians. I’m horrified by the news. I remember David as a courageous and fearless campaigner for equal rights. We met early nineties in Johannesburg where he lived for a couple of years. He moved back to Uganda to join in the struggle for freedom. Mid-2008 we met in Kampala, a couple of hours after he had been released from prison. He felt ‘encouraged’ to continue fighting.

Sexual Minorities Uganda (SMUG) and the entire Ugandan Lesbian, Gay, Bisexual, Transgender, and Intersex Community stands together to condemn the killing of David Kato and call for the Ugandan Government, Civil Society, and Local Communities to protect sexual minorities across Uganda.
David was brutally beaten to death in his home today, 26 January 2011, around 2pm. Across the entire country, straight, lesbian, gay, bisexual, transgender, and intersex Ugandans mourn the loss of David, a dear friend, colleague, teacher, family member, and human rights defender.
David has been receiving death threats since his face was put on the front page of Rolling Stone Magazine, which called for his death and the death of all homosexuals. David’s death comes directly after the Supreme Court of Uganda ruled that people must stop inciting violence against homosexuals and must respect the right to privacy and human dignity.

Sexual Minorities Uganda and the Ugandan Lesbian, Gay, Bisexual, Transgender, and Intersex Community call on the Police and the Government of Uganda to seriously investigate the circumstances surrounding David?s death.
We also call on religious leaders, political leaders and media houses to stop demonizing sexual minorities in Uganda since doing so creates a climate of violence against gay persons. Val Kalende, the Chair of the Board at Freedom and Roam Uganda stated that ?David?s death is a result of the hatred planted in Uganda by U.S Evangelicals in 2009. The Ugandan Government and the so-called U.S Evangelicals must take responsibility for David?s blood!?

As United Nations Secretary-General Ban Ki-moon recently declared, ?I understand that sexual orientation and gender identity raise sensitive cultural issues. But cultural practices cannot justify any violation of human rights. . . . When our fellow humans are persecuted because of their sexual orientation or gender identity, we must speak out. . . . States bear the primary responsibility to protect human rights advocates. I call on all States to ensure the freedom of expression and the freedom of assembly that make their work possible. When the lives of human rights advocates are endangered, we are all less secure. When the voices of human rights advocates are silenced, justice itself is drowned out.?

David?s life was cut short in a brutal manner. David will be deeply missed by his family and friends, his students, and Human Rights organizations throughout Uganda and around the world. Speaking about what the death of David means in the struggle for equality, Frank Mugisha, the Executive Director of Sexual Minorities Uganda said, ?No form of intimidation will stop our cause. The death of David will only be honored when the struggle for justice and equality is won. David is gone and many of us will follow, but the struggle will be won. David wanted to see a Uganda where all people will be treated equally despite their sexual orientation.?

Burial arrangements are underway for Friday 28, 2011 at 2PM at his ancestral home in Namataba, Mukono District.

Vorige week schreef ik over een concert van een namaak Michael Jackson dat mijn theaterpartner P. en mij zo enthousiasmeerde dat we na de voorstelling kort overwogen om de stad in te gaan en Johannesburg onveilig te maken.
Sommigen hebben me nu gevraagd of Johannesburg al niet onveilig genoeg is.

Ja en nee. Ja want het is zeker niet de veiligste stad van de wereld (al raakte het beeld dat Derk Bolt vorige week tijdens een zoektocht voor Spoorloos van deze stad schetste kant noch wal, er is hier in de afgelopen jaren veel ten goede veranderd).
Nee, omdat er hier alleen maar sprake is van een uitdrukking en daarvan gaat doorgaans geen enkele dreiging uit. Bovendien zou een opwindend nachtleven deze stad nog veiliger maken.
Overigens een les die men in Amsterdam ook verleerd lijkt te hebben.

De VVD fractie in de Delftse gemeenteraad heeft voorgesteld een straat naar Ronald Reagan te vernoemen. Max Pam pleit vanmorgen in de Volkskrant voor eerherstel voor de zwaar onderschatte oud-president die de eerste stappen zette op weg naar normalisering van de Westerse relatie met China.

Maar Reagan is evenzeer de man van de kernwapenwedloop en de steun aan, zo niet creatie van, terroristische groeperingen in landen als Nicaragua (de contra’s), Afghanistan (de Taliban), Angola (Unita) en Mozambique (Renamo) wier ontwrichting de westerse belangen en de instandhouding van de Koude Oorlog dienden. In Nicaragua en Afghanistan werden de rebellengroeperingen meebetaald uit de opbrengsten van drugshandel. Door Reagan nam het fenomeen van de niet-statelijke oorlogen een vlucht, vandaag een dominant type oorlogsvoering waarop conventionele scenario’s gericht op conflictbeheersing geen antwoord weten.

We beleefden een droom, gisteravond. Plaats van handeling: het Nelson Mandela Theatre in Johannesburg. Hier was de cast van een Las Vegas productie neergestreken: HIStory, This Is It, een show die, naar het mij scheen, werd uitgevoerd met lokaal gerecruteerde dansers van het folkloristisch danstheater van Krugersdorp.
Maar de Michael die hier ten tonele werd gevoerd was overtuigend. Niet van echt te onderscheiden. Iets tussen zwart en wit, superieur in de moonwalk, hij zette nog net niet af en toe zijn neus recht.
We gingen van hit naar hit, gilden mee en als we een aansteker bij ons hadden gehad was ie aangegaan. Tussen twee nummers door bekende P. dat hij in de jaren zeventig op jazzballet had gezeten en toen op nummers van Jackson danste. Dat beeld heeft me de rest van de avond niet meer losgelaten.
Voor ons zaten drie meisjes die bij elkaar zeker vierhonderd kilo wogen. Zachtjes deinden ze mee op de dreigende openingsklanken van Beat It!

In de pauze werden er hot dogs verkocht.

Ik had de kaartjes gekocht in een vlaag van verstandsverbijstering. Je kunt niet elke avond naar haute culture. Maar ergens diep van binnen moet er ook een hunkering hebben meegespeeld naar de jaren dat P. nog op jazzballet zat en elk theaterbezoek vroeg in de ochtend eindigde in een laat-twintigste-eeuwse disco in Amsterdam.
Na afloop overwogen we nog wel even om het nachtleven van Johannesburg onveilig te maken. Maar het was al helf elf en we moesten naar bed.

Ondertekenaars van een petitie hebben aartsbisschop Tutu van anti-semitisme beschuldigd. Tutu riep eerder op tot het verbreken van contacten tussen Zuid-Afrikaanse en Israelische universiteiten en het afzeggen van een tournee door Israel van een Zuid-Afrikaans dansgezelschap. Of dat verstandige oproepen zijn, is de vraag. Of het anti-semitisme is? Natuurlijk niet. Maar kritiek op de politiek van de Israelische regering wordt door haar aanhangers al snel van het label anti-semitsch beschuldigd. Overigens wordt in diezelfde petitie over Richard Goldstone en Kader Asmal een zelfde oordeel geveld.
Gelukkig hebben honderden Zuid-Afrikanen inmiddels een tegenpetitie ondertekend. Onder hen Arthur Chaskalson (ex voorzitter van het Grondwettelijk Hof), Geoff Budlender (advocaat) en Nathan Geffen (wizkid van de Treatment Action Campaign).

We reden naar Bram Fischerville, een nieuwe wijk van Soweto in het zuidwesten van Johannesburg. M., onze werkster, heeft haar huis in het afgelopen jaar uitgebreid met nieuwe, aangebouwde kamers. We móesten komen kijken.
Nu is het dan zover en leidt de tom tom ons resoluut naar de begraafplaats van Roodepoort. Dan zwijgt de kribbige mevrouw in het het kleine kastje, het spoor bijster.

Op de meest recente kaart die ik bij me heb staat de wijk al wel aangegeven en sommige straten hebben een naam. Op eigen kracht dringen we ons dieper een wijk in waarvan we vermoeden dat dit Bram Fischerville is. Onderweg zien we wel bordjes, maar die straatnamen staan niet op de kaart. We stoppen bij een ‘bottlestore’ – naast ‘petrol station’ het meest gebruikte baken waarnaar in een uitleg hoe je ergens komt wordt verwezen.
Ik bel M. en vertel haar dat we voor de slijterij staan.
‘Volg de taxi’s!’, roept ze.
‘Maar die busjes rijden alle kanten op’, antwoord ik.
‘Down!’, zegt M.
‘Je kunt hier naar twee kanten naar beneden.’ Bram Fischerville is gebouwd aan de rand van een vallei.

We wagen een gokje en slaan rechtsaf. Omdat de mijndumps, die grote glinsterende cakes die aan de horizon oplichten, en de blauwe daken van een lager gelegen complex M. niets zeiden twijfelen we sterk aan onze keuze voor rechts.
Als we stoppen schieten er jongens toe die ons vragen of we de weg kwijt zijn. Zoveel is wel duidelijk maar Atlas Street, waar M. woont zegt ze niets.
We rijden terug naar de slijterij en bellen M. opnieuw. Monter zegt ze dat ze eraan komt.
Als we wachten, melden zich opnieuw behulpzame jongemannen met de vraag waarop we wachten en waarnaar we op zoek zijn.
Na tien minuten arriveert M. en leidt ons over zigzaggende onverharde weggetjes het dal in. Aan de uiterste rand houden we stil voor haar huis. We bewonderen de nieuwe kamers en het uitzicht … op de blauwe daken en de mijndumps, de groene vallei en de ‘matchbox’ huisjes van de buren. ‘Zo klein was mijn huis’, zegt M. als ze naar dat van de buren wijst.

De wijk is vernoemd naar Bram Fischer, de moedige Afrikaner communist en advocaat van Mandela, die in de jaren zestig gevangen werd gezet en achter de tralies aan kanker bezweek. Ik denk dat hij daarboven trots op de nieuwe wijk neerkijkt, en zich stoort aan de oververharde wegen die bij een flinke regenbui onbegaanbaar worden.

In 5 jaar later reflecteerde Ayaan Hirsi Ali op haar uitspraken van vijf jaar geleden. In de loop van het programma bekroop me de angst dat een resoluut besluit om naar de Verenigde Staten af te reizen er op kan duiden dat iemand de weg kwijt is. Haar laatste boek had me al ernstig aan het twijfelen gebracht. Ze memoreert daarin een gesprek met Antoine Bodar die helemaal begint te glimmen als ze het grote werk van de katholieke kerk in Afrika bezingt. Ze dringt er bij hem op aan de kerk weer enthousiast te krijgen voor nieuw missiewerk.
Tegen Pauw zegt ze nu dat familieplanning een van de attracties van het westen is. ‘In Afrika leven ze bij de dag’, zegt ze met een glimlach. Niets over de rol van de kerken in het ontregelen van elke familieplanning, dacht ik. Maar haar opmerking duidt ook op het ontbreken van enige feeling met ‘Afrika’, dat continent van 53 landen en zoveel verschillen. In Zuid-Afrika neemt het kindertal per familie overigens af, en nog vrij drastisch ook.

En toen kwamen Submissions 2 en 3 ter sprake. Films die nooit gemaakt zijn. Ayaan vertelt Pauw over de inhoud van deel 2, het verhaal van een homoseksuele moslim. Ayaan memoreert het plan met een toon van diep berouw over haar falende missiewerk. Nu de film er niet komt, zal de wereld het niet weten. Maar er zijn films en documentaires over homoseksuele moslims. Er zijn boeken over dat onderwerp, artikelen en seminars.

Donkere wolken trekken zich samen boven Johannesburg. Een betere clichezin kan ik op de ochtend van de eerste januari 2011 niet verzinnen. Maar het is de waarheid. Zoals de winter in Europa te vroeg inzet, blijven de Zuid-Afrikaanse lenteregens doorstromen tot in hartje zomer.
Ik lees Peter Harris’ Birth, een gedetailleerd verslag van de aanloop naar de eerste democratische verkiezingen in Zuid-Afrika, april 1994. Harris leidde het kantoor van de Independent Electoral Commission. De maanden voorafgaand aan die gedenkwaardige verkiezingsdagen was het een aaneenschakeling van donkere wolken – bloedbaden, de AWB mars op Boputhatswana, de moord op Chris Hani, al die sinistere pogingen om te voorkomen dat het hier een democratie zou worden – maar uiteindelijk brak de zon door en werd er gewacht in eindeloos lange rijen, en toen gestemd.

In de maanden voorafgaand aan het WK trokken diezelfde wolken voorbij. Het zou op een ramp uitdraaien, de misdaad zou zegevieren, de stroom zou uitvallen, een financieel debacle. Maar na het eerste fluitsignaal bleek alles onder controle.

Een paar maanden terug kondigde de Zuid-Afrikaanse regering een generaal pardon af voor de honderdduizenden Zimbabwaanse illegalen in dit land. In de afgelopen weken moesten ze zich melden bij de kantoren van het Ministerie van Binnenlandse Zaken, dat over de behandeling van verblijfsvergunningen gaat. En weer klonk het: Lange rijen, dit gaat niet lukken, het systeem zal falen. Maar toen gistermiddag de deadline naderde hadden zich bijna 250 000 Zimbabwanen gemeld. Er zijn inmiddels zo’n 50 000 verzoeken behandeld waarvan de meesten gehonoreerd. De overige aanvragers zullen in de komende maanden per sms te horen krijgen dat hun vergunning klaarligt.

Met misschien wel het grootste generaal pardon ter wereld heeft de redelijkheid overwonnen. Mbeki stak in 2008 zijn kop in het zand, er was geen vluchtelingenprobleem, netzomin als een aidsprobleem of een crisis in Zimbabwe. Het gevolg was een opstand van de allerarmsten die zich keerden tegen de buitenlanders.
Nu is het probleem erkend en is er een praktische oplossing gezocht. Legaliseren, de angst wegnemen om opgepakt te worden en het land uitgezet, de kans bieden om werk te zoeken, en belasting te betalen, lid mogen worden van een vakbond. Het zal de spanningen niet onmiddellijk doen wegnemen, maar het is zeker een belangrijke voorwaarde daartoe.

Inmiddels regent het.