One day on Robben Island. Two men: Walter Sisulu and Nelson Mandela. 100 years ago Sisulu was born. In our search for inspirational ideas and impressive successes we should not limit ourselves to Nelson Mandela.

Sick? Hilarious? Probably both. A report on Africa is a Country on philosopher Achille Mbembe’s efforts to participate in a debate organised by Tate Modern in London. It reads:

‘Lastly, Achille Mbembe was due to speak on the concept of the ‘zero-world’. Except he wasn’t there: Rivera had announced in his introduction that Mbembe hadn’t been able to get a visa (cue world-weary laughter) but that he would joining the conversation from Dakar via Skype. So much for the butterflies image, thanks William Hague. Rivera received a text which said that the political philosopher was trying to find an internet café, then another saying he was trying to find an internet café with Skype, then another saying that he was trying to find an internet café with Skype in a part of the city where there wasn’t a power-cut, until it all started to feel like a practical joke about the exclusion of African intellectuals from ‘global’ conversations, and the connection never materialised.’

It’s not only the UK. This morning Dutch radio news reported on a Turkish singer who was interrogated for such a long time by Immigration officers at Schiphol that he decided to fly back to Turkey. He was supposed to sing in the Concertgebouw in a concert celebrating 400 years of diplomatic relationship between The Netherlands and Turkey.

Vanavond portretteert Wim Brands de Amerikaans/Nigeriaanse schrijver Teju Cole in Nieuwkomers (Nederland 2, tien voor acht). Kijk! Ik ben halverwege Cole’s Open City, dat onlangs in Nederland uitkwam bij de Bezige Bij (Open Stad). Het is GEEN Afrikaans boek. Het is, zoals Toef Jaeger overtuigend betoogde in NRC Handelsblad, GEEN exil literatuur. Het is een MEESTERWERK, Cole’s wandeling door een stad die hem omarmt en herinneringen oproept – aan zijn werk als jonge psychiater, zijn geboorteland, familie, liefdes, verleden. De Nederlandse uitgeverij prijst het boek aan als een roman die de grote thema’s van deze tijd (identiteit, ras, enzovoorts) behandelt. De betekenis schuilt in het feit dat Cole die thema’s zonder grote woorden ter sprake brengt.Zonder een defensieve beklemtoning van een romantische hang naar afkomst tekent Cole zijn kern al wandelend door de meest wereldlijke van alle wereldsteden. Een literair hoogtepunt dat je vanaf de allereerste zin meesleept. Beweerd wordt dat het boek aan Coetzee doet denken. Bij mij doemde ook Salinger op. De waarheid is dat het een unieke vertelling is van de hand van Teju Cole. Na het kijken vanavond, lezen!