Het CDA congres heeft zojuist besloten het minimum van 0,7% ontwikkelingshulp alsnog in het verkiezingsprogramma op te nemen. Tegen een hoge prijs. Het nieuws is nu dat het congres de 0,7% – norm boven effectiviteit verkiest. Het bestuur immers had op dat laatste de nadruk gelegd. Zo wordt met het besluit het vrij breed levende idee dat de hulp niet effectief is bevestigd.
Op de radio hoorde ik een congresganger met een van Maxime Verhagen geleende snik betogen dat hij over dertig jaar niet aan zijn kinderen zou kunnen uitleggen waarom we ‘een heel continent lieten kreperen.’
Ik hoop dat de kinderen over dertig jaar aan hun vader vragen waarom hij in 2012 in een handvol woorden een heel continent versimpelt tot een slogan op een collectebus.

Na het lezen van een van zijn Voetnoten vorige week moeten de vriendinnen van Arnon Grunberg het gevoel hebben gehad met de schrik te zijn vrijgekomen. Op hun advies had de schrijver de film Intouchables gezien en geoordeeld. ‘Als je geld genoeg hebt is verlamd zijn niet zo erg, lijkt de film te zeggen. En vitalisme is uitsluitend te vinden in de onderklasse, in de banlieus’, schrijft Grunberg. De film zou stellingen poneren ‘die de blanke middenklasse behagen (…) en met zwartjes kan het goedkomen mits ze vrolijk de luiers van onze hulpbehoevende bejaarden verwisselen.’
Dat kunnen de vriendinnen in hun zak steken; hadden ze de schrijver zo maar naar een hypocriete draak gestuurd. Of niet? De film, vervolgt Grunberg mild, ‘wist mij soms te ontroeren.’ Nu zullen de dames opgelucht adem hebben gehaald. ‘Cynisme is hoop’, luidt de moraal van Grunberg’s verhaal, of liever: ‘hoop is dikwijls cynisch.’

Ik had me al weken voorgenomen om de film, die zeven van de tien Fransen (enkele tientallen miljoenen!) inmiddels hebben gezien en ook hier volle zalen trekt, te bekijken. Maar niet iedereen heeft zulke wijze vriendinnen. En dus duurde het tot gisteren voor ik me in de stromende regen naar de bioscoop begaf.
Het werd een middag uit duizenden. Prachtige film. Sterk scenario. Ont-zet-tend gelachen. En dan weer ontroerd. Bijna twee uur lang genoten. Weg van de regen en van die beklemmende aandrang om elke film, elk boek en schilderij te duiden langs de meetlat van het moralisme.

Vreemd om een misdaadroman te gaan lezen omdat je het met de auteur eens bent. Niet met de intrige die hij bedacht maar de opvattingen die hij in interviews ten beste geeft.
Toch heb ik om precies die reden Deon Meyer’s nieuwste boek ’13 uur’ gekocht. Dat het boek in de VN Thrillergids tot beste van het jaar was uitverkozen, hielp natuurlijk. Toch gaf het interview dat Meyer aan het maandblad ‘Zuid-Afrika’ gaf de doorslag. De schrijver, die telkens in de aanloop van een nieuw boek een tijdje met de Zuid-Afrikaanse politie meeloopt, noemt de ‘zware misdaad’ in Zuid-Afrika een mythe die door de media is gecreëerd. Een zekere mate aan effectiviteit is overigens nieuws. Maar sinds enkele jaren ‘ zijn de misdaadcijfers elk jaar met 10 tot 12 procent gedaald.’

Meyer, schrijft Ingrid Glorie, de auteur van het stuk, ‘laat zich niet meeslepen door het pessimisme rond de positie van de taal (het Afrikaans, bl).’ De auteur wijst erop dat in een ‘veeltallige gemeenschap als de onze’ een gemeenschappelijke taal nodig is. Van Meyer mag dat Engels zijn als die taal ‘groter begrip en verzoening teweegbrengt.’ Niet dat het Afrikaans daaraan moet worden opgeofferd. Meyer: ‘Het is de verantwoordelijkheid van de sprekers van een taal om hun taal te laten groeien en voortbestaan. Dat betekent bijvoorbeeld je kinderen liefde voor de taal brengt, zodat ze hem fatsoenlijk spreken en schrijven. Maar ook om respect te hebben voor andere talen. Er zijn nog veel blanke Afrikaanssprekenden die hun eigen prioriteiten en die van hun taal boven die van het land als geheel stellen.’

A work of art by Antonio Garullo and Mario Ottocento – former prime minister Berlusconi unzipped – was moved from the exhibition space in Rome. It were not the supporters of his party – if they’re still there – who asked for this. There was no court case, and no debate about freedom of speech. It were the owners of the gallery who felt ‘misled and abused’ by the artists. Mr. Berlusconi was ‘a good friend’ of them and ‘a client.’