Bij elk lijden dat Tinkebell wil bestrijden gaat het maar om 1 ding: haarzelf. Ze is de uitvinder van een nieuwe stroming in de kunst: het maniakale egocentrisme. Na de dieren en de textielarbeiders in Bangla Desh zijn nu de ‘sans papiers’ het doelwit van haar vernielzucht.
Het was een lenteavond en we werkten in Amsterdam-West een lijstje met adressen af. De mensen waarbij mijn moeder en ik aanbelden, stelden ons niet teleur. Na een uur zat de tas vol met levensmiddelen. Die leverden we af in het kantoortje van de partijafdeling in Amsterdam-West. Ook andere leden waren op stap geweest. De secretaris had een auto en leverde alles af bij het Maagdenhuis. Een dag later, op 21 mei 1969, maakte de politie hardhandig een einde aan de bezetting.
De Waarheid schreef dat arbeiders een verbond hadden gesloten met de studenten. Hoeveel ik daar als veertienjarige van begreep, kan ik me niet herinneren.
Vanmorgen schrijft Arnon Grunberg in de Volkskrant dat het verschil tussen de actievoerders van nu en de regenten twintig jaar is; de opstandige studenten zijn bestuurders in de dop. Dat mag zo wezen, het maakt hun verlangens niet minder rechtvaardig. En het omgekeerde is al even waar: ook over twintig jaar zal de aanpak van nieuwe regenten weer nieuwe actievoerders oproepen.
Is de ravage die voetbalhooligans in Rome hebben aangericht een exces of inherent aan de voetbalsport? Waarom distantiëren voetballiefhebbers zich niet nadrukkelijk van de vernielzucht? Tegen een ieder die zich aan dit wangedrag schuldig maakt, wil ik zeggen: ‘Rot toch op!’
Zijn de leden van Satudarah een giftige ontsporing of is de motorsport als zodanig achterlijk? Hoeveel verantwoordelijkheid draagt deze leerscene voor de geweldsmisdrijven, de afrekeningen in het criminele circuit en aids? Tot al mijn gehelmde vrienden, broeders in Harley Davidson, wil zeggen: ‘Neem afstand!’
Is Arjen Noorlander de voorlichter van Jeroen Dijsselbloem vermomd als de Brusselse correspondent van het NOS-journaal. Of is de journalistiek zelf schuldig?