Na een bezienswaardige film en een geanimeerd gesprek brak het debat na afloop pas echt los. Enkele bezoekers stond het schuim op de lippen omdat de vertegenwoordiger van een Nederlandse vereniging die de lof zingt van ‘inheemse wetenschap’ aan de Ghanese professor vroeg welke rol de voorouders in zijn onderzoek speelden?
‘Geen’, antwoordde de professor uit volle overtuiging.
Op het jackie van Dylann R., die woensdag in Charleston, South Carolina, negen Afro-Amerikanen vermoordde, prijkten de vlaggen van Apartheid Zuid-Afrika en het voormalige Rhodesië.
Dat de Calendar Song (tekst: January, February, March, April, May, June, July, August, September, October, November, December, en dat eindeloos herhaald) uit de Kaap komt, wist ik niet. Boney M scoorde er mee, en was het Trafassi? De maanden staan voor de namen die aangevoerde slaven kregen toebedeeld, naar het moment van aankomst. Zo kwamen de voorouders van Dulcie September, de eind jaren tachtig in Parijs vermoorde ANC-vertegenwoordiger, en Vernie February, de taalvirtuoos en balling die tot zijn dood in 2002 in ons land woonde, blijkbaar aan hun achternaam.
Vanavond naar de documentaire Mama Goema in de Tolhuistuin. Wordt vertoond in het kader van het Holland Festival en heeft de Kaapse goema-muziek – een geweldig opwindend ritmisch lawaai – en vooral haar superbe vertolker Mac MacKenzie tot onderwerp. Op Mac had ik onmiddellijk een oogje toen hij in december 1987 in Amsterdam aankwam als deelnemer aan Culture in Another South Africa (CASA), een twee weken durend festival en conferentie waar zo’n 300 kunstenaars uit dat land aan deelnamen. Het was een van de hoogtepunten in de solidariteitsbeweging, een heerlijke tijd. Mac dus. Uren nadat hij in Nederland was aangekomen speelde hij al met zijn band in een obscure gelegenheid achter het Leidseplein. Ik bewonderde van enige afstand zijn ontblote bovenlijf. Ik heb hem zelfs nog even aangeraakt maar R., die een goed gevoel had voor misplaatste zendingsdrift, nam mij vrolijk bij de arm en zette mij in een taxi. Sommige mannen zijn te heteroseksueel om aan te raken, oordeelde ze. Mac zelf zat er niet mee, zo vertelde hij me jaren later. Ik woonde inmiddels in Johannesburg en kwam hem zo’n beetje om de achttien maanden tegen. Zijn gebit telde dan altijd een tand minder en bij zijn ruimte kinderschare kon er steevast een worden opgeteld. Iedere nieuwe spruit was het resultaat van een nieuwe liefde. Dat Mac vandaag de dag nog steeds een geziene gast is in het Kaapse muziekleven mag een wonder heten, een ode aan het rouwe leven. Ik ga vanavond veel aan ‘m denken.
Vorige week verscheen ‘Minderheid in eigen land. Hoe progressieve strijd ontaardt in genocide en ANC-apartheid’ van PVV-kamerlid Martin Bosma. Inmiddels heb ik het pamflet gelezen en er een lange reeks feitelijke onjuistheden in aangekruist. Een kleine selectie. Continue reading
Het zal nog wel enige tijd duren voordat alle elementen uit Lulu volledig zijn ingedaald. Een wanhopige zoektocht naar liefde van een vrouw, een slang van lichte zeden, de Parijse commune, slinkend aandelenkapitaal, een lesbische verwantschap, Jack the Ripper.
Er worden wel enige gaten geschoten in het verhaal dat Zuid-Afrika tien miljoen dollar aan steekpenningen betaalde om de wereldkampioenschappen voetbal binnen te halen, maar het is natuurlijk niet uitgesloten. Het is zelfs aannemelijk, zonder steekpenningen ben je immers kansloos. In beschouwingen over de huidige FIFA-schandalen op radio en televisie hoor ik met regelmaat beweren dat Europa een eiland vol goed bestuur en integriteit is in een zee van corrupte landen. Maar vroeger gingen de internationale sportontmoetingen vrijwel altijd naar Europa of Amerika. Wonnen die landen de verkiezingen destijds met one person one vote?
Afgelopen zaterdag kwam er op mijn Facebook-prikbord het bericht langs dat Yoko Ono en Hillary Clinton in de jaren zeventig een verhouding hebben gehad. Bron: Ono, die hiervan onlangs tijdens een personferentie gewag had gemaakt.
Door Facebook neem ik kennis van de superintellectueelste beschouwingen en analyses in kranten en tijdschriften waarvan ik het bestaan niet vermoed had. Met regelmaat word ik op een boek geattendeerd waarvan ik alleen al uit de aankondiging afleid dat ik dat voor ik mijn ogen definitief sluit gelezen moet hebben. Berichten over verhuizingen, gezellige zaterdagochtendontbijtjes en verjaarspartijen interesseren mij minder. Maar ik scroll er graag doorheen in de wetenschap later op iets van belang te stuiten.
Zo trof mij dus het bericht over Ono en Clinton. Ik weet niet of het waar is. Misschien was hier de Amerikaanse equivalent van De Speld aan het woord? Of een anchorman van Fox? (The Onion, in absurdisme onovertroffen en verre voorloper van De Speld, was het in elk geval niet.)
Maar eerlijk gezegd maakt het me niet uit of het bericht waar is. Wat wel vaststaat is dat Bill Clinton nog steeds de grootste womaniser van de twee is.