Vanmorgen op weg naar Unseen, de jaarlijkse fotomanifestatie op het Westergas terrein bevond ik mij opeens in een menigte en ik dacht wat zijn er al veel mensen voor de manifestatie en toen dat door mijn hoofd schoot belde E over iets, geen idee meer wat omdat mijn aandacht werd afgeleid door een ongeschoren man met een bord waarop Adolf Rutte en Hugo Mengele te lezen was en naast hem een man met een doek met Weg Met De Pedo Elite en een met Unvaccinated Lives Matter en precies tussen hen in, pakweg tien meter verderop, trof mijn blik een vrouw met een Jodenster opgespeld, zo een die ik in mijn kinderjaren op de zolder van opa en oma vond, waar ooit onderduikers zaten die hem daar blijkbaar achter hadden gelaten nadat ze waren verraden en weggevoerd en ik voelde me verstijven, bevangen door een verlangen om iemand alle hoeken van het immense grasveld te laten zien al zou ik niet weten hoe ik dat had moeten aanpakken en ik dacht een hek eromheen en niet meer loslaten en hoe raakten deze mensen zo onherstelbaar beschadigd en waarom pleiten sommigen ervoor dat je in gesprek moet blijven terwijl een isoleercel toch wel het minste is zodat ze even afkoelen en zeker niet tot zinnen komen maar in elk geval weten dat je zoiets niet straffeloos mag zeggen waardoor ze vast gaan roepen dat je in dit land niks meer mag zeggen en daar zou ik het dan zo ontzettend mee eens zijn, maar het probleem is dat je alles mag zeggen, alles, en met je haatdragende, paranoïde, extremistische taal de publieke ruimte mag vervuilen tot aan mijn voordeur aan toe want daar liepen ze een paar uur later ook weer langs.