Vanmorgen een lang stuk in de Volkskrant over Nood breekt wet, de debuutroman van David van Bodegom, een tropenarts die enige tijd in ‘Afrika’ werkte. Waar? In ‘Afrika’.
Dat blijkt even later Ghana te zijn, en ik vermoed eigenlijk in een dorp in Ghana.
Als generalisaties en vooroordelen dorre gronden in Afrika tot bloei konden brengen, was er nooit ergens honger. In het boek regent het ervan.
‘Afrika’ kan, aldus de schrijver, ‘gekke dingen doen met de mens.’ Toch oefent het continent een grote aantrekkingskracht uit op Europeanen. ‘Het heeft te maken met het pure van die (mijn cursivering) mensen, het onbedorvene’, aldus van Bodegem. ‘Zij leven gewoon.’ Geen haastcultuur in het ‘Afrika’; van de auteur. Daar ‘maak je er gewoon het beste van.’
Een andere attractie noemt van Bodegem ‘verafrikaniseren.’ ‘Je denkt eerst: scheren? Dat is niet echt nodig. Of, dat T-shirt met dat gat erin kan best nog wel’, zegt hij in het interview.

Ik bied hierbij mijn goedgeschoren en goedgeklede, altijd gehaaste en bovenal geheel bedorven Afrikaanse vrienden excuses aan voor al die domme cliché’s in deze zoveelste pseudo antropologische verhandeling. Er zou een prijs voor dit genre moeten komen, de winnaar feestelijk klaargekookt door kannibalen.