Afgelopen vrijdag naar Ulrich Seidl’s Paradies Liebe geweest. Het is een van de beste films die ik in de afgelopen tijd gezien heb. Blanke vrouwen op jacht naar zwarte mannen. Lustoord Afrika. Mannenhandel. Namaakliefde. Woorden schieten te kort. Zelden zo gelachen: Keniaan krijgt ‘m niet omhoog in het gezelschap van drie dikke dames. ‘Zal wel een homo zijn’, aldus een van hen. Wat een aandoenlijk gebrek aan zelfkennis. Ik had de indruk dat niet iedereen in het publiek het even geestig vond als mijn gezelschap en ikzelf. Waar de film geen oordeel velt over al het getoonde ongemak koesterden sommigen vermoedelijk een verlangen naar een uitgesproken statement tegen de uitbuiting, de vernedering en de tragiek. Maar het ontbreken van elk moralisme was misschien wel het mooiste aan deze film. Zien!