Vandaag kopt de NRC: ‘Dood van zwarte jongen ontkracht mythe van een postraciaal Amerika.’
Nee! Echt?
Was er iemand die bij het aantreden van de eerste zwarte president nu al vijf jaar geleden dacht dat nu alles koek en ei was? Dat zwart en blank en latino elkaar huilend in de armen zouden vallen en eeuwig de liefde verklaren. Nooit een Ku Klux Klan bestaan, geen deep South, geen segregatie. Een geschiedenis zo zwaar als de Grand Canyon zomaar van ieders schouders afgegleden? Jij zwart? Maak dat de kat wijs! Heus, ik zie gewoon niet meer welke kleur je hebt.

Een vergelijking met de Arabische Lente dient zich aan. Na drie maanden demonstratieve veranderingsgezindheid en het was nog geen volwaardige democratie, zo een waarin de ‘checks en balances’ zich met groot gemak op het slappe koord handhaven, de onafhankelijke instituties floreren, het volk regeert? Nog nooit een democratie gekend en in 1 hinkstapsprong naar de toekomst. Maar nee hoor, nooit lente geweest, meer winter dan ooit tevoren.

Een vergelijking met Zuid-Afrika dient zich aan. Al negentien jaar democratie en nog steeds armoede. Las vandaag in een Britse krant een interview met de uit Zuid-Afrika uitgeweken actrice Janet Suzman, op tournee door Kaapstad met een gedramatiseerde aanklacht tegen de misdaad: ‘You come away from Cape Town airport and you think: no, please, those shacks – I mean, what are they doing?’
Verdorie. Hebben die verdomde zwarten dat land nou nog niet op orde? Weten die Arabieren eigenlijk wel waar ze mee bezig zijn? Wanneer laten de Amerikanen hun raciale hang ups nu eindelijk eens achter zich?
Iemand zegt dat het over is, bedenkt een lekkere kop boven een artikel die tot lezen wekt (Arabische Lente!), verklaart zijn land tot ‘God’s eigen regenboognatie’ (of dat het nu afgelopen moet zijn met dat geruzie in de familie van Nelson Mandela, en wel meteen) en dat de Amerikanen met onmiddellijke ingang leuk doen met elkaar. Ik zeg leuk, versta je me!

En als dat dan niet zo is, zijn we teleurgesteld. Ik kan het woord niet meer horen. Zijn we in 1 klap van onze illusies bevrijd. Of nog erger: hebben we onze onschuld verloren.

Het demasque der verwachtingen. Het verschil tussen een donderslag bij heldere hemel en een proces, een ontwikkeling die zich stapje voor stapje voltrekt, en dan weer een stap terug, een ‘long walk’.