Door P. had ik mij laten verleiden om mee te gaan naar een avond van het COC en de PvdA in Het Sieraad in de Baarsjes. Aanleiding vormde een ongemakkelijke uitspraak van een PvdA-raadslid over homo’s. Ik ben vergeten hoe die luidde maar herinner me nog wel dat ik destijds over alle ophef dacht: overdrijven we niet een beetje – het kind heeft haar hart gelucht.

Maar nadat zij door de fractieleider bestraffend was toegesproken, ging zij bij wijze van persconferentie op haar knietjes en herhaalde en herhaalde en herhaalde dat ze dol was op homo’s. Als ze het voor het zeggen had gehad, was ze er zelf ook een geworden.

Deze avond bewees dat ons homovolk de weg kwijt is.

Iedereen was er natuurlijk, van Dolly Bellefleur tot Matthias Duyvis tot Thomas von den Dunk. Wethouders, de voorzitter en de directeur van het COC in Amsterdam, ene Dennis. Naast ons zat iemand van wie we afgaand op het uiterlijk zeker wisten dat hij Arabist was maar toen P. hem hiermee confronteerde, ontkende hij dat kwasi verontwaardigd: ‘Ik ben hier als mens!’, voegde hij P. toe.

Er was ook nog een Kamerlid die maar herhaalde dat de PvdA DE emancipatiepartij van Nederland is vermoedelijk omdat Wouter dat er afgelopen zaterdag flink ingepeperd heeft. Ik vond dat beledigende onzin want in emancipatiepartijen komt ons land om. Maar toen een VVD-er in een knalrood shirt, waardoor we abusievelijk aannamen dat hij van de SP was, op hoge toon beweerde dat de VVD de emancipatie al tientallen jaren hoog in haar vaandel schreef, voelde ik al evenzeer een ongenoegen.

Mohammed Cheppi was er ook Toen een jongen hem uitlegde dat er wel vier homofobische Soera´s bestaan – die Islamles waarop Marcouch aandringt is helemaal niet nodig, iedereen weet precies wat er in de Koran staat! – repliceerde Cheppi: ‘Nee, lieve schat, je begrijpt ze verkeerd.’

Maar het ergste was natuurlijk die man van in de vijftig die vertelde dat hij al dertig jaar in west woonde, dat hij er uit de kast was gekomen en zich daar nu weer in verschanst had. Vroeger, zo zei hij, rende ik in een spannend broekje rond de Sloterplas. ‘Dat kan tegenwoordig niet meer!’, riep hij verontwaardigd. P. en ik keken hem nog eens aan en haalden opgelucht adem. Dan had hij ook nog een knaapje mee naar huis genomen en die had – je houdt het niet voor mogelijk – wat gepikt. Dus met ZE wilde hij niets meer te maken hebben. (Nu ja, misschien af en toe eens stiekem begluren van tussen de gordijnen.)

Dolly was op haar best. Het viel P. op dat ze de ogen heeft van Ella Vogelaar maar het haar van Jacqueline Cramer. Enigszins depri verlieten wij het perceel. Bij de nazit op een terras aan het Surinameplein kwam er van een evaluatie weinig terecht. Turkije en Kroatie gingen strafschoppen nemen. Er stopte een auto met drie jongens die op afstand naar het scherm tuurden. Toen Turkije beslissend scoorde, staken wij onze duimen omhoog. Maar de jongens lieten zich een hartstochtelijk Fucking Shit ontvallen zodat wij er achter kwamen dat dit Kroatiers waren. Vervolgens overstemde drieduizend toeterende Turken het goede gesprek waarnaar wij in de uren daarvoor zo´n groot verlangen hadden ontwikkeld.