Opeens is Vincent Vendel dood. Nog maar 53 jaar jong. Een geheimzinnig virus dat hem twee jaar geleden al bijna velde keerde terug als een dief in de nacht. Inmiddels circuleren er mails van mensen die een traan laten en herinneringen ophalen aan toen: de jaren tachtig die zich, in Vincent’s geval, mede vulden met een sterke betrokkenheid bij de Anti Apartheids Beweging Nederland. Als bestuurslid, penningmeester, ordewacht. Ik denk dat ik door Vincent Vendel de uitdrukking ‘minzame blik’ heb leren kennen. En wat leek ie op Robert Redford!

In 1993 kochten we – drie collega-activisten, vrienden – een appartement in Johannesburg. Dat F. meedeed, sprak voor zich. Hij reisde vaak op en neer. Mijn voornemen was om er te gaan wonen. Maar wat zag Vincent er toch in? Het lag niet in zijn aard om daar uitgebreid over te mijmeren maar toch weet ik vrijwel zeker dat het weemoed was. In die plek in Johannesburg zou de vriendenkring die AABN heette nog een tijdje voortbestaan. Een warm nest in het land van onze dromen.

Vincent zelf is er maar 1 keer neergestreken, niet zo lang nadat het was ingericht. Inmiddels had hij in Angele een nieuwe liefde, en een nieuwe wereld, gevonden. Ze bleven maar een week in Johannesburg en trokken in de jaren erna doorgaans richting Aruba. Bij openingen in Galerie 23 kwam ik ‘m nog wel eens tegen. Vrienden hielden me op de hoogte van zijn herstel na die verschrikkelijke weken zonder adem, in coma. Een poging om een keer per skype contact te hebben mislukte. Ik schreef hem een brief zonder me te realiseren dat hij daar nog niet op kon reageren omdat hij zijn handen nog niet kon gebruiken.

Zaterdagmorgen belt F. met ‘erg nieuws.’ Vrijwel hersteld en toen opnieuw aangevallen. Wat een oneerlijke strijd. Vaarwel, Vincent.