Ik ben op zoek naar een email adres maar kan het niet vinden. Met mijn laptop verdween eerder dit jaar mijn adressenbestand in Kaapstad. Nee, ik ga niet zeuren over de criminaliteit in Zuid-Afrika. Het ding was drie jaar oud en dus op de grens van de houdbaarheidsdatum en ik was verzekerd. Het ding verdween zonder dat ik daar enige persoonlijke betrokkenheid bij had uit de opslagruimte in het hotel. Alleen is er een stukje uit mijn digitale geheugen geslagen.

Nu vind ik het een zegen. Door mijn zoektocht naar het adres overvalt mij een reeks herinneringen. Zo moest ik vanwege de verzekering aangifte doen op het politiebureau in Buitenkant Street, schuin tegenover het District Six Museum en het Homecoming Centre waar vorige week een prachtige en verleidelijke expositie werd geopend over Kewpie, dragqueen en kapper uit District Six, deze ooit onder de apartheid weggebulldozerde wijk.

Stop met associeren, terug naar het politiebureau!

Ik was daar eerder. Om precies te zijn in 1992. Ik had met Evelien Groenink om 10.00 uur afgesproken op het station. Bij de peperbus in de vertrekhal waarop de dienstregeling naar Simon’s Town vermeld stond. Om kwart over tien was Evelien nog niet gearriveerd. Ik belde naar haar logeeradres, verderop in Buitenkant Street. “Evelien is om kwart voor tien vertrokken”, meldde haar gastvrouw.

Ik wachtte nog een kwartiertje en begaf mij toen ten einde raad naar het politiebureau in Buitenkant Street. Ik werd daar, zeg maar, afgesnauwd. “Hoe laat had u afgesproken?”

“Een half uur terug”.

“Hoe lang terug?

“Een half uur”.

De diender maakte mij duidelijk dat ik me na 24 uur weer kon melden als mijn vriendin nog niet was opgedaagd. Standaardprocedure. Terecht natuurlijk.

“Het bureau in Buitenkant Street?”, vroeg mijn gastheer toen ik onverrichter zake naar mijn logeeradres was teruggekeerd. “Ja, dat ken ik wel”, vervolgde hij op een toon die nogal sceptisch klonk.

“Is daar wat mee?”, vroeg ik.

“Ja, daar is wel wat mee”.

Dat ‘wat’ viel tegen. Of me de tralies voor de ramen van het souterrain waren opgevallen?

Ik had ze gezien.

“Door de tralies hoorde je de mensen kermen als je voorbijliep”, vervolgde mijn gastheer. “Our people werden er afgetuigd. Activisten”.

De telefoon ging en Evelien was aan de lijn.

“Waar was je nou?”, vroeg ze.

“Bij de peperbus met de dienstregeling naar Simon’s Town”, zei ik.

“Daar stond ik ook”.

“Nietes”.

“Welles”.

We spraken af afzonderlijk naar onze bestemming te gaan en dan samen terug te reizen naar het station. Dan zouden we wel zien wie er gelijk had. (Ik natuurlijk, geen twijfel mogelijk).

Aan het einde van de middag arriveerden we op het station. Ik sloeg linksaf op weg naar de aankomsthal. “Ik kwam van de andere kant”, riep Evelien. “En daar liep ik via de trap naar boven”.

“Naar boven? De aankomsthal is anders op de begane grond”, riep ik monter. De totale overwinning lag binnen handbereik.

Afijn, er bleken twee identieke aankomsthallen te zijn, een voor witte mensen en een voor zwarte mensen, ooit strikt gescheiden.

Evelien, cultureel toëeigeningsgezind als ze nu eenmaal is, had natuurlijk voor de zwarte vertrekhal gekozen. En ik voor de witte, zoals het hoort.

Terug naar het nu. Nog geen vijf minuten nadat ik het politiebureau was binnengelopen, werd ik al geholpen door een allervriendelijkste politie-sergeante. Het uniform dat ze droeg was duidelijk aangemeten toen ze nog enkele tientallen kilo’s lichter was. Zorgvuldig noteerde ze mijn verslag van het voorval. Ondertussen voerde ze de regie over de gehele wachtruimte. “Alleen een stempel voor goed gedrag, sweetie? Door het hek en dan naar links.” “Tas kwijt? Kind toch! Neem een kopje koffie, ik kom eraan”.

De bewondering voor haar kordate aanpak viel blijkbaar van mijn  gezicht te lezen.  “I am woman, you know. Multitasken is my second name”.

Ik zei dat ik er niet op rekende dat mijn laptop nog zou worden gevonden. “De jacht wordt nu geopend, meneer!”

Buiten zag ik tot mijn grote opluchting dat het souterrain buiten gebruik was geraakt.