Afgelopen zondagmorgen overleed Karel Roskam. Ik denk dat ik hem ruim een jaar terug voor het laatst bezocht in Bussum. Karel’s herinneringen lieten hem niet in de steek maar hij had soms moeite om ze uit te spreken. Hoe heette-die nu ook alweer? en Wanneer was dat toch?
Het was toen voor Annelies, zijn vrouw, een onvoorstelbaar moeilijke tijd. Hoe ga je om met een man die aftakelt?
Nu is Karel bezweken. Terecht is daar in kranten en op internet aandacht aan besteed. Vaak komt Karel dan naar voren als een relict uit het verleden – de buitenlandcommentator die mensen voorhield wat ze ergens van moesten denken. Of dat fenomeen werkelijk tot het verleden behoort, waag ik te betwijfelen. Op GeenStijl en Joop! wemelt het van de stellige overtuiging. Met Wakker Nederland en Powned zal ook de kleuring weer toenemen. Ik las vanmorgen in de krant dat de KRO een terugkeer van Brandpunt overweegt.
Wat Karel betreft zou het jammer zijn als het gemak waarmee het commentator fenomeen achter een vitrine in het museum van de vorige eeuw wordt gezet, ook de herinnering aan zijn bijzondere benadering zou doen vervagen. (Pffff, erg lange zin, niet geschikt voor het radiopraatje…) Over de apartheid debiteerde hij stellige opvattingen die van veel sympathie met de anti-apartheidsbeweging getuigden. Dat was vele jaren geen gefundenes Fressen. Karel koos partij toen veel anderen zich nog door stamverwantschap en angst voor Mandela lieten leiden.