Nieuws vanmorgen met rode oortjes gelezen: bij Terre’blanche’s dode lichaam is een gebruikt condoom gevonden. Politie bevestigt noch ontkent. De eigenaar van een drankenhandel zou ET, zoals de racistenleider hier genoemd wordt, in de ochtend in het gezelschap van de verdachten in zijn winkel van een fles whiskey en flesjes cider hebben voorzien.
De politie liet al weten dat ET met zijn broek op zijn enkels was aangetroffen. Een woordvoerder van de AWB verklaarde pas te willen reageren als alle feiten bekend zijn. Vreemd dat de suggestie van een seksueel encounter tussen daders (28 en 15 jaar oud) en slachtoffer niet onmiddellijk verontwaardigd van de hand wordt gewezen.
Condoom zou nu in lab liggen en op dna worden onderzocht.
Kortom: genoeg voer voor speculatie.

Als de opwinding is weggezonken (eerst belde P., toen E. aan de telefoon) breekt het besef door dat een en ander niet zou moeten verbazen. Al eerder stuitte ik op de uiterst dunne lijn tussen racistisch extremisme en een erotisch verlangen over de kleurgrens. Toen was de zwarte vrouw het slachtoffer, een blanke boer de dader.

We schrijven 1996. In het dorp Amsterdam op de grens van Swaziland wordt in de opgedroogde dam de romp gevonden van Khetiwe Nkosi. Later worden in de omgeving ook nog een arm en haar benen aangetroffen. De blanken in het dorp gaan er zonder meer van uit dat het om een rituele moord gaat, muti, ‘zoals gebruikelijk onder zwarten’.
De zwarten in het dorp wijzen het verontwaardigd van de hand – zoiets is in deze streek nog nooit voortgekomen.
Maar zelfs de politiecommandant gelooft heilig in muti. Hij toont me een boek met gruwelijke foto’s van ‘zulk soort moorden.’
Maar enkele weken later wordt Fred Markkram gearresteerd op de boerderij Singin’ Pines – Zingende Pijnbomen.
Markkram was lid van de AWB en had, zo bleek in de loop van het onderzoek, een zwart meisje zwanger gemaakt: Khetiwe Nkosi. Uit angst voor de schande had hij haar om het leven gebracht.
Door de droogte, en omdat pijnbomen veel water aan de grond onttrekken, was de romp ontdekt, en de moord uitgekomen.

Fred Markkram kreeg 40 jaar gevangenisstraf, opgelegd door rechter Curlewis, die de moordenaar een ‘fascist’ noemde. Dat maakte me achterdochtig. Later vond ik uit dat Curlewis als ‘hangin’ judge’ bekend stond – gedurende de apartheid had hij tientallen vrijheidsstrijders tot de galg veroordeeld. De rechter had iets goed te maken.

In Amsterdam vroeg niemand zich af wie Fred Markkram het racistische gif dat door zijn aderen vloeide, had toegediend. Ik had de indruk dat de blanke gemeentesecretaris in Amsterdam, en het hoofd van de paramilitaire Veldskool, waar Afrikaner jeugd weerbaar gemaakt werd tegen het dreigende communisme en ‘die swart gevaar’, hierin een rol gespeeld hadden. Maar die waren inmiddels ‘geheel vernieuwd’ en het democratische Zuid-Afrika toegedaan.
Markkram zit nu bijna vijftien jaar vast. Hoe zou het met hem gaan?

Ik schreef er ooit een boek over dat in de ramsj nog wel verkrijgbaar is.