Voorafgaand aan Het Moment nam ik me voor er mij geheel in te verliezen en een avond lang te geloven in de droom die Barack Obama heet. Ik waande mij in winterjas over The Mall waar ik enkele jaren geleden wandelde richting Capitool. Toen was het hartje zomer maar vele malen guurder dan op deze stralende winterdag. Toen regeerde kom hoe heet-ie ook alweer? George Bush.

– ‘Die dominee Harkins is een homofoob.’
‘Dat weet ik maar lang leve een homovriendelijke president die de samenwerking met iedereen zoekt.’
– ‘Obama is zelf ook tegen het homohuwelijk.’
‘Dat ben ik ook.’
Dan volgt de eedaflegging.
– ‘Hij komt niet uit zijn woorden.’
‘Hij is bloednerveus. Mooi.’
De inauguratiespeech van de nieuwe president doorbreekt de stilte in onze huiskamer.
– ‘Uiteindelijk is het natuurlijk demagogie.’
‘Maar wel hele mooie demagogie.’
– ‘Wat zeg-ie nou eigenlijk?’
‘Hij zegt dat er in Amerika ook non-believers zijn. Dat heb ik een Amerikaanse president nog nooit horen zeggen.’
– ‘Uiteindelijk gaat het natuurlijk tegenvallen.’
‘Dat ligt eraan wat je verwachtingen zijn.’
– ‘Of ze schieten ‘m dood.’
‘Dat gebeurt tegenwoordig vaker in Nederland dan in Amerika.’
Obama verkondigt ongestoord Zijn woord. Re-making America.
En zitten we met zijn allen met een bord op schoot en tranen in de ogen.