In 5 jaar later reflecteerde Ayaan Hirsi Ali op haar uitspraken van vijf jaar geleden. In de loop van het programma bekroop me de angst dat een resoluut besluit om naar de Verenigde Staten af te reizen er op kan duiden dat iemand de weg kwijt is. Haar laatste boek had me al ernstig aan het twijfelen gebracht. Ze memoreert daarin een gesprek met Antoine Bodar die helemaal begint te glimmen als ze het grote werk van de katholieke kerk in Afrika bezingt. Ze dringt er bij hem op aan de kerk weer enthousiast te krijgen voor nieuw missiewerk.
Tegen Pauw zegt ze nu dat familieplanning een van de attracties van het westen is. ‘In Afrika leven ze bij de dag’, zegt ze met een glimlach. Niets over de rol van de kerken in het ontregelen van elke familieplanning, dacht ik. Maar haar opmerking duidt ook op het ontbreken van enige feeling met ‘Afrika’, dat continent van 53 landen en zoveel verschillen. In Zuid-Afrika neemt het kindertal per familie overigens af, en nog vrij drastisch ook.

En toen kwamen Submissions 2 en 3 ter sprake. Films die nooit gemaakt zijn. Ayaan vertelt Pauw over de inhoud van deel 2, het verhaal van een homoseksuele moslim. Ayaan memoreert het plan met een toon van diep berouw over haar falende missiewerk. Nu de film er niet komt, zal de wereld het niet weten. Maar er zijn films en documentaires over homoseksuele moslims. Er zijn boeken over dat onderwerp, artikelen en seminars.