Hoe ziet de wereld eruit als het Hiernamaals zich stort op een reorganisatie van het Vaticaan, en daarbij een handje wordt geholpen door een ‘overleden herboren vrouw’, een rechter die altijd een boodschappentas bij zich draagt? Alberto Gerardson, een pseudoniem van communicatiestrateeg Bert Breij, geeft daarop een antwoord in God o God! De rechter met de boodschappentas.

Hou je maar vast. De Verklaring van de Rechten van de Mens is voortaan leidend. Vrouwen kunnen priester worden. Het celibaat is afgeschaft en elke vorm van relatie is voortaan geoorloofd. Er komt een sollicitatieprocedure voor de functie van Paus. Euthanasie wordt toegestaan. Engelen krijgen hun eigen CAO. Samen is het nieuwe Amen. Godmens, ‘die ook wel God genoemd wordt’, verklaart: ‘Laten we alle verzinsels van ons afgooien.’ Het is de uitkomst van De Conventie waarnaar Breij’s boek in een adembenemende snelheid toewerkt. En daar blijft het niet bij. ‘De Evangeliën, de Openbaringen, en wat dies meer zij, (worden) voorlopig een jaar ongeldig verklaard. Het Oude en het Nieuwe Testament. De Katechismus van 1957 (…) gaat de prullenbak in. Alles wordt dus opnieuw door vrouwen bestudeerd, en er komen nieuwe aanbevelingen en aanwijzingen. (…) Er mogen zeker mannen bij, maar die worden met zorg uitgekozen.’

Het hele pandemonium aan testamentische lariekoek wordt door Breij als het ware in één pennenstreek naar het oud vuil geschreven. Bewapend met een karrenvracht aan Bijbelkennis (en enkele boodschappentassen vol inzichten in andere religies) vertelt de schrijver een meeslepend verhaal in een frivool en schier filmisch staccato. Wie Breij kent, hoort hem spreken. Het is een knappe reconstructie van een nog te voltrekken geschiedenis, de verzinnebeelding van een sprookje, te mooi om waar te zijn, waarin hij zijn jong gestorven moeder een hoofdrol toedicht. Zij is de rechter met de boodschappentas op wie de tot het aardse afgedaalde onze lieve Heer een oogje heeft. Zijn verleidingstactiek is de totale overgave, alle door de rechter en haar medestrijders – de maagd Maria, Maria Magdalena, Jeanne d’Arc, Hildegard von Bingen, you name them – krijgen wat hen toekomt: vrijheid, gelijkheid, zusterschap.

Doeltreffend is het understatement in de vertelling: “De Dominicanen kregen van paus Gregorius IX met de pauselijke bul Ille humani generis in 1231 de inquisitietaak opgedragen. Ze hebben, mag je wel zeggen, die taak serieus genomen.”
Er zijn ook volop knipogen naar het nu: “Bidet is voor rasechte engelen.” En ‘hij is een gevallen engeltje, een ettertje’. Of: “Hij (Jezus, BL) werd toen volgens de Bijbel niet lastig gevallen door de Israelische politie maar door de duivel.”

Voor een ongelovige biedt dit verhaal een goed inzicht in de katholieke en andere leren, en wat daarmee mis is. De aartsengelen en Jezuïeten vliegen je om de oren. Luther, Calvijn, Mohamed maar ook Schopenhauer en Erasmus komen allemaal voorbij. Abraham en Sara. Respectievelijke pausen. Uit dit alles groeit, in de woorden van Breij, een ‘commedia met veel fantasie.’ Door het nu en het hiernamaals bij elkaar te brengen, licht Breij de sluier van wat je een leven na het hiernamaals zou kunnen noemen.

Wat zou ik daarin graag geloven.

God o God. De rechter met de boodschappentas is te koop in de betere boekhandel. Zie hiervoor www.godogod.nl