Terecht reageert minister Plasterk op de dood van Ramses Shaffy. Er is immers een artistiek monument omgevallen. Maar de woorden die hij sprak, vind ik onbegrijpelijk. Hij noemde Shaffy oer-Hollands en tegelijkertijd van een internationale allure. Hij heeft er niets van begrepen, al verdenk ik hem ervan dat hij Ramses’ dood duidt tegen de achtergrond van de geestesvernauwing die ons kikkerlandje in de afgelopen jaren heeft getroffen. Aan Shaffy was in de tijd dat hij bekendheid verwierf niets Hollands. En dat sprak mensen toen juist zo aan. Het was in de tijd dat je als je eens gek wilde doen alleen nog in een Chinees restaurant terecht kon. Johnny Jordaan domineerde de hitlijsten. Nu klinkt dat camp, toen was het de norm. Op zaterdagavond had je Willy en Willeke Alberti op tv. ‘Dag mevrouw, dag meneer, ja daar zijn we dan weer … Zaterdagavond!’ Er waren toen mensen die snakten naar iemand die niet op ons leek, een non-conformist, een kosmopoliet die zijn anders zijn van de daken schreeuwde.
Wat een opluchting moet dat geweest zijn. Eindelijk eens iemand aan wie geen spruitjesgeur hing.
Meer dan ooit heeft Nederland behoefte aan een nieuwe Ramses.