In de Volkskrant van vandaag behandelt recensent Jean-Pierre Geelen de ‘documentarieserie’ Rauw en Puur van Mildred Roethof. In deze serie worden vier ‘losgeslagen gangstermeisjes’ gevolgd. Volgens Geelen waren het eerder ‘pubermeiden die zich vervelen’. In de laatste aflevering ging het over bolletjesslikkers op Schiphol – dat had met die meiden al helemaal niets meer te maken. In een uitzending van DWDD maakten de meiden zich begrijpelijkerwijs bijzonder boos op Roethof.
Geelen herinnert aan de serie reportages die ze eerder dit jaar in Zuid-Afrika maakte. Die reportages noemt Geelen ‘overtuigend’ – ze toonden een werkelijkheid waaraan weinig viel te verfraaien aldus de recensent.
Dat was nu precies waaraan ik destijds bij het bekijken van enkele reportages twijfelde. Aan schokkende beelden in Zuid-Afrika geen gebrek, aan ‘rauwe en pure’ levensverhalen evenmin. Maar van de sloppenwijken in Kaapstad weet ik ook dat er huiswerk wordt gemaakt, muziek en theater. Omvangrijke buddynetwerken ontfermen zich over de zieken. Majorettekorpsen, voetbalteams, naschoolse bijspijkercursussen.
Wie zich tot deze verschijnselen beperkt, en een soort Goed nieuws Show samenstelt, maakt zich al even schuldig aan het vertekenen van de werkelijkheid.