Gisteravond zag ik Tales of the Grim Sleeper, een documentaire uit 2014 van Nick Broomfield die Canvas vorig jaar uitzond. Broomfield onderzoekt het verhaal van een seriemoordenaar die actief is in een van de zwarte voorsteden van Los Angeles. Terwijl de politie over tal van aanwijzingen beschikte die zo’n beetje tot aan de voordeur van de moordenaar, die minstens achttien maar vermoedelijk bijna tweehonderd vrouwen vermoordde, bracht, duurde het ruim twintig jaar totdat er een arrestatie plaatsvond. Die werd door de burgemeester en de sheriff triomfantelijk uitgemeten tijdens een persconferentie in het stadhuis: ‘We’ve got him’.

Dankzij het werk van activisten, advocaten en (voormalige) prostituees slaagt Bloomfield erin het verhaal te reconstrueren. Uiteindelijk is ook de zoon van de moordenaar bereid om te praten. Van hem horen we dat zijn vader veelvuldig door politie-agenten was geprezen voor zijn jihad tegen prostitutie en crack-gebruik. Bloomfield achterhaald dat de politie in Los Angeles in dossiers vermeld ‘no human involved’ als het slachtoffer van een geweldsmisdrijf verslaafd en hoer was of in drugs handelde.

Het is weer zo’n verhaal waar ik nog van zit na te trillen. Aangehouden worden omdat je rijdt in een auto die niet met je huidskleur of leeftijd matcht, of mishandeld worden door een taxichauffeur in Berlijn, zoals de Keniaanse schrijver Binyavanga Wainaina vorige week overkwam, het zijn gebeurtenissen van een andere orde maar maken deel uit van het hetzelfde probleem dat in Los Angeles het leven kostte aan tientallen, en misschien wel honderden, vrouwen het leven kostte.

Ik hoor in mijn omgeving dat het goed is dat de beerput eindelijk openstaat en alles eruit komt. Dat is zo. Nu moet er ook iets gebeuren.