Bij elk lijden dat Tinkebell wil bestrijden gaat het maar om 1 ding: haarzelf. Ze is de uitvinder van een nieuwe stroming in de kunst: het maniakale egocentrisme. Na de dieren en de textielarbeiders in Bangla Desh zijn nu de ‘sans papiers’ het doelwit van haar vernielzucht.
Het was een lenteavond en we werkten in Amsterdam-West een lijstje met adressen af. De mensen waarbij mijn moeder en ik aanbelden, stelden ons niet teleur. Na een uur zat de tas vol met levensmiddelen. Die leverden we af in het kantoortje van de partijafdeling in Amsterdam-West. Ook andere leden waren op stap geweest. De secretaris had een auto en leverde alles af bij het Maagdenhuis. Een dag later, op 21 mei 1969, maakte de politie hardhandig een einde aan de bezetting.
De Waarheid schreef dat arbeiders een verbond hadden gesloten met de studenten. Hoeveel ik daar als veertienjarige van begreep, kan ik me niet herinneren.
Vanmorgen schrijft Arnon Grunberg in de Volkskrant dat het verschil tussen de actievoerders van nu en de regenten twintig jaar is; de opstandige studenten zijn bestuurders in de dop. Dat mag zo wezen, het maakt hun verlangens niet minder rechtvaardig. En het omgekeerde is al even waar: ook over twintig jaar zal de aanpak van nieuwe regenten weer nieuwe actievoerders oproepen.
Is de ravage die voetbalhooligans in Rome hebben aangericht een exces of inherent aan de voetbalsport? Waarom distantiëren voetballiefhebbers zich niet nadrukkelijk van de vernielzucht? Tegen een ieder die zich aan dit wangedrag schuldig maakt, wil ik zeggen: ‘Rot toch op!’
Zijn de leden van Satudarah een giftige ontsporing of is de motorsport als zodanig achterlijk? Hoeveel verantwoordelijkheid draagt deze leerscene voor de geweldsmisdrijven, de afrekeningen in het criminele circuit en aids? Tot al mijn gehelmde vrienden, broeders in Harley Davidson, wil zeggen: ‘Neem afstand!’
Is Arjen Noorlander de voorlichter van Jeroen Dijsselbloem vermomd als de Brusselse correspondent van het NOS-journaal. Of is de journalistiek zelf schuldig?
De Zuid-Afrikaanse regering heeft Eugene de Kock vandaag gratie verleend. De man die in Zuid-Afrika bekend staat als ‘Prime Evil’ komt binnenkort vrij na ruim twintig jaar gevangenschap. Hij heeft iets meer dan een tiende van zijn straf (212 jaar) uitgezeten.
De website van de Zuid-Afrikaanse Sunday Times meldt dat op Park Station in Johannesburg een man zijn vrouw heeft doodgeschoten en daarna zichzelf. Ter illustratie is bij het bericht de afbeelding van een revolver afgedrukt.
We gaan er dit jaar weer met gestrekt been in. De commercials van Serious Request schreeuwen het uit: ‘Miljoenen vrouwen in conflictgebieden zijn slachtoffer van seksueel geweld’. Dik ’t wat aan en blaas ’t wat op. Dit Jaar Nog Meer Gebakken Lucht! Voor duizenden slachtoffers gaat niemand meer de straat op. Zwijg over de leden van de zogenaamde vredesmachten die zich aan dergelijke misdaden schuldig maken. Met complexiteiten win je geen donateurs. Verbaal geweld tegen seksueel geweld.
Heerlijke, krankjoreme voorstelling in Frascati gezien: Aah! If only Father Christmas were a go go dance or a communist. Remix, Part 2. Deze installatie en dansperformance van de Zuid-Afrikaanse Robyn Orlin wordt tot 24 december uitgevoerd door het Internationaal Choreografisch Kunstencentrum van Pieter Scholten en Emio Greco. Perfecte parodie op een versleten en volgevreten kerstgedachte, met veel humor en enkele bittere ondertonen. Prachtige uitvoering! Frau Auntje, Kim Jung Un, Madonna, Zwarte Piet, daklozen, junks en een enkele Chassidische jood – ze komen allemaal voorbij in een ondergesneeuwd theater. Zeer aanbevolen voor feestfundi’s en andere traditionalisten. Meer informatie: www.ickamsterdam.com
Het was een mooie IDFA editie! Hierbij mijn persoonlijke Top Drie. Continue reading
Had Nederland de ebolacrisis kunnen voorkomen? Met die vraag opent een interessant artikel in Vrij Nederland. Het weekblad presenteert acht redenen waarom het nu misgaat in een aantal landen in West-Afrika. Een lesje in zelfkastijding.
Gisteren heeft Bob Geldof een nieuwe BandAid aangekondigd, nu een actie tegen ebola. Tal van artiesten hebben inmiddels hun medewerking toegezegd. Om te beginnen zal er een nieuwe, vierde, versie van het onvergetelijke ‘Do They Know It’s Christmas Time’ op de plaat worden gezet.
Weinig songs uit de hedendaagse popmuziek droegen zoveel bij aan de verbeelding van Afrika als een verloren continent. Drie zinnen:
Where the only water flowing is the bitter sting of tears
And the Christmas bells that ring there are the clanging chimes of doom (…)
And there won’t be snow in Africa this Christmas time
Over een week kennen we de nieuwe tekst. Sir Bob, help na de honger de misverstanden die de vorige tekst opriep de wereld uit!