DRIED FRUIT BOBOTIE: MY RECIPE FOR RECONCILIATION

 INGREDIENTS:
 6 dry apricots
 6 dry apple rings
 125ml seedless raisins
 cold black tea, orange juice or water
 2 large onions cut into slices
 200ml boiling water
 25ml cooking oil
 15ml curry powder
 10ml turmeric
 1kg minced beef
 2 thick slices old white bread, crumbed
 50ml vinegar
 salt and pepper
 2 eggs
 125ml milk
 fresh lemon leaves (optional)

 METHOD
 1. Soak the apricots, apple rings and raisins in a bit of cold black tea
 for a while 2. Drain the fruit, halve the apricots and cut apple rings
 in pieces 3. Preheat oven to 180 degrees C (350 degrees F) 4. Grease the
 ovenproof dish well 5. Boil onions in water till soft 6. Add cooking oil
 and fry onions lightly 7. Add curry powder and turmeric and fry lightly
 8. Add minced meat, breadcrumbs, vinegar, salt, pepper and soaked fruit,
 then mix lightly with a large fork 9. Leave mixture to simmer; stir
 slightly 10. Place mixture in ovenproof dish 11. Beat eggs and milk
 together and pour over mixture 12. Fold the lemon leaves into triangles
 and push them into the mixture here and there 13. Bake bobotie on the
 middle rack for 45 minutes, or until the egg custard has set 14. Serve
 hot, starting with the President and work your way to the left
 

Zie ook: www.evita.co.za

Eindelijk, eindelijk rekent een journalist van naam af met het verhaal dat Afrikaanse mannen geloven dat ze zich van het aidsvirus bevrijden als ze een baby neuken. Hoe vaak heb ik dat al niet gelezen? In een boek over aids in Zambia van fotograaf Geert van Kesteren en journalist Arthur van Amerongen, dat in 2001 uitkwam, staat het zelfs twee keer vermeld. Omdat het zo’n lekker verhaal is?

Destijds nog wel aan de schrijver gevraagd hoe hij aan dat verhaal kwam. Dat had hij ‘ergens gehoord.’  

Onlangs verscheen The Invisible Cure, Africa, the West and the fight against Aids, van de Amerikaanse journaliste Helen Epstein. Het is een meesterwerk. Pagina na pagina sneuvelen de misverstanden en vooroordelen die zoal de ronde doet. Voorbeeld: Hebben Afrikanen meer sex en met meer partners dan westerlingen? Niet dus.

Het boek is het produkt van vele jaren onderzoek en een eindeloze reeks interviews. Aan de hand van het verhaal van Baby Tshepang weerlegt Epstein de onzin die erover babyverkrachting de ronde doen. In oktober 2001 verkracht David Potse een negen maanden oude baby van zijn voormalige vriendin. De baby overleefde als door een wonder. DNA testen leverden het bewijs van Potse’s schuld.

(Ik herinner me dat de Zuid-Afrikaanse kranten meldden dat de baby waarschijnlijk door zes mannen was verkracht. Collega E. zei: ‘Dat is onmogelijk. Dan is er van zo’n baby niets meer over.’ Het televisienieuws meldde vervolgens dat er 7 mannen bij betrokken waren. Wat gaat er in het hoofd van een bureauredacteur om als hij besluit om het aantal daders uit te breiden? Wie is er hier zieker? De daders of de verslaggever? Hoedanook, het hele verhaal bleek onzin, er was 1 dader.)

Voordat  de waarheid werd vastgesteld reageerde het Zuid-Afrikaanse parlement geschokt. De toenmalige vice-president Jacob Zuma, voorzitter van de ‘Moral Regenaration Movement’ sprak van ‘barbarisme en moreel verval’, het dagblad The Sowetan vroeg zich af of Zuid-Afrikaanse mannen ‘sex kannibalen’ geworden waren.

Volgens Epstein is er geen enkel bewijs dat Potse de baby verkrachtte omdat hij van een virus wilde afkomen. Het is onbekend of hij zelf besmet was. Zo ja, dan was het onwaarschijnlijk dat hij zich daarvan bewust was.

Toch noemde de BBC het incident een voorbeeld  van het bestaan van een mythe. En dat verhaal werd, zo stelde Epstein vast, overgenomen door een lange reeks journalisten, overwegend uit Europa en Afrika.

Onderzoekers hebben vastgesteld dat verkrachte babies aanmerkelijk minder vaak met het hiv virus besmet zijn dan je zou verwachten.

Epstein trekt een vergelijking met de paniek die in de negentiende eeuw in de VS ontstond toen het verhaal de ronde deed dat de nieuwe immigranten uit het zuiden en het oosten van Europa maagden verkrachtten om van syfilis af te komen.

Babyverkrachting komt voor. Maar Epstein acht het veel waarschijnlijker dat dat te maken heeft met het verlies van macht. Het nieuwe Zuid-Afrika maakt een einde aan de achterstelling van vrouwen. Tegelijkertijd raken traditionele mannenindustrieen in verval en verliezen mannen hun baan. In het geval van Baby Tshepang was de moeder zestien. Vermoedelijk was ze ergens aan het drinken toen haar baby werd verkracht. Epstein acht het waarschijnlijker dat de dader wraak nam en daarbij zijn ex-vriendin’s baby tot doelwit maakte. Maar het had dus niets met aids te maken.

Ik hoop zo dat deze mythe een vergeten verhaal wordt.

Lees dit boek! Viking Publishers, ISBN 978 0 670 91356 5

Telefoontje uit Nederland. ‘Het gerucht gaat dat Mandela ernstig ziek is en vermoedelijk dit weekend overlijdt. Kun je dat bevestigen?’

Er schieten verschillende antwoorden door mijn hoofd.

‘Ja, dat klopt. Zaterdag tussen kwart over vijf en half negen. Preciezer kunnen de doktoren het niet aangeven.’

Of:

‘Wacht, ik roep hem even. Nelson!!!!! Phone call from The Netherlands. Are you dying?’

Maar ik zeg: nee, daar heb ik niets over gehoord.

Inmiddels heeft vrijwel elke krant een In Memoriam klaarliggen. Elk tv-station heeft een scenario en een team in de startblokken. Twee jaar terug werd ik geinterviewd voor een elfdelige tv-serie over het leven van de man. Op de vraag wanneer de serie op tv kwam, volgde wartaal. Later hoorde ik dat hij ‘op de plank ligt’ voor ‘als het moment daar is.’ Als je aan een collega vraagt waar hij of zij mee bezig is en het antwoord luidt: ‘A project that I cannot talk about’, dan weet je het wel.

Dat weekend komt er natuurlijk een keer. Maar het kan ook een doordeweekse dag zijn. Ondertussen is het leuker om te werken aan een boek dat in mei uitkomt ter gelegenheid van de 90ste verjaardag van de oude baas. Noem het een ‘positieve insteek.’

En daarna bezig met een boek ter gelegenheid van zijn honderdste verjaardag.

Om te beginnen: het ANC heeft een leider weggestemd die een eerste verantwoordelijkheid draagt voor de explosie in aidsbesmettingen in de afgelopen tien jaar. Een leider, bovendien, die alle macht naar het presidentiele kantoor trok, zich omringde met ja-knikkers en er niet voor schuwde om de staatsinstellingen te misbruiken in zijn strijd tegen Zuma. Met de vervolging van Zuma is niets mis, met het ontbreken van vervolging van de Mbeki-vrienden op wie de zware verdenking rust dat zij zich evenzeer en meer verrijkt hebben met steekpenningen is alles mis. Pas in de laatste weken, in het zicht van de ondergang, heeft Mbeki ingestemd met verzoeken om interviews. Het is een wereldvreemde, een bange en onzekere man, die om elke hoek een samenzwering vermoedt.

Ik begrijp dan ook weinig van het standpunt dat de ‘fatsoenlijke academicus en intellectueel Mbeki heeft plaatsgemaakt voor de populist Zuma’, zoals in sommige media te lezen valt. 

Natuurlijk, Mbeki moet geprezen worden voor zijn bijdrage aan de toenadering tussen het ANC en het toenmalige apartheidsbewind (al werd hij in het begin van de jaren negentig al stevig op de vingers getikt vanwege zijn neiging om Zuid-Afrika’s overgang naar democratie niet in open onderhandelingen maar in stiekeme onderonsjes te willen regelen – net als Zuma, overigens). Mbeki heeft de Zuid-Afrikaanse economie een flinke impuls gegeven (al nam de afstand tussen rijk en arm toe). Tenslotte heeft Mbeki Afrika op de agenda gezet van de G 8 en de VN (al stemde Zuid-Afrika in de Veiligheidsraad consequent tegen moties die de schending van de mensenrechten in verschillende landen hekelden).

Bij gebrek aan een andere, jongere generatie kandidaat profiteert Jacob Zuma nu van de weerzin tegen Mbeki. Een populist? Zeker. Ingeklemd tussen de belangen van een bredere groep ondersteuners evenzeer. Een traditionalist, absoluut. Een man met een angstaanjagende reputatie in de omgang met vrouwen, zonder twijfel. Veel ANC-leden denken dat niemand zonder zonden is, maar dat hij zelfverzekerd is maar ook bewust van eigen tekortkomingen. Dat van die douche na onveilige sex was een domme uitglijer, maar men is ervan overtuigd dat hij in de strijd tegen aids uiteindelijk meer compassie zal tonen. Dat hij de ramen bij het ANC weer openzet. En bij onderwerpen waarvan hij geen verstand heeft, de kennis van anderen zal inroepen. Geen Mbeki, dus.

Saw the face of God, Moshekwa Langa, 2007

(Langa is een Zuid-Afrikaans beeldend kunstenaar. Hij woont en werkt in Amsterdam)

Justice Malala in The Sunday Times:

The rot in the party goes all the way to the top — Mbeki The liberation movement known as the ANC finally died on Sunday. In its place has risen a tawdry political party populated by leaders and members who have their eye on lining their pockets, and are prepared to embarrass themselves and each other in public to achieve their selfish goals. By 4.20pm on the first day of the party’s 52nd national conference, the usually dignified conference had degenerated into a farce akin to a very messy political rally. Mendi Msimang, the veteran treasurer- general of the party and part of the glue that held the ANC together through its years in exile, was booed. His mistake? Asking delegates to behave with dignity and stop howling at and heckling conference chairman Mosiuoa “Terror” Lekota, who had been taunted all day long as he tried to get the proceedings going. It was not a conference anymore — it was a political rally reminiscent of those terrible IFP affairs with hundreds of bodies, voting fodder, sitting uncomprehendingly while Mangosuthu Buthelezi held forth. This time, this fodder had been told that this or that leader was the enemy and was to be heckled and howled down. For this heckling and howling there would be ample reward: government tenders, positions in a state department — maybe even political office in the next election. It was in President Thabo Mbeki and ANC secretary-general Kgalema Motlanthe’s reports that one finally saw into what state the ANC had degenerated. Mbeki, in a plea for help, said: “By the time we close this national conference we must have discussed this matter and taken decisions that will be implemented, literally to save the ANC and our revolution.” That plaintiveness of Mbeki’s words evokes a sentiment expressed by a Nigerian friend yesterday: “ You guys are doomed to make the same mistakes we made.” The mistakes he refers to are greed and corruption, which have made Africa a basket case, a place to run away from rather than move to. In his report, Mbeki said there had been vote-buying in the ANC, and instances of “unqualified people who get appointed to such positions as municipal managers” simply to advance the commercial interests of their patrons. There had been instances of “people who abuse their positions in government consciously, purposefully and systematically to engage in corrupt practices ”. Crucially, Mbeki said, this is not something that applies merely to the bottom rung of the party. It goes all the way to the top. “The fact of the matter, whether this is correct or false, is that members of the ANC and others among our citizens have informed me that even the unprecedented fight for positions in the leadership … is informed by exactly the same imperatives. “The allegation that has been made is that at least some of the contending groups … have acted as they have with an eye to who would serve in positions of authority … after the 2009 general elections,” Mbeki said. In simple terms, the ANC is rotten to the core. In his report to the conference, Motlanthe asked: “Where is the ANC?” The truth is that the ANC of popular conception is dead. The monster described so eloquently by Mbeki has replaced it. We all know why the ANC has changed so drastically. It is because, as Mbeki quoted Motlanthe as saying in his report five years ago, “the issues … revolved around access to resources, positioning themselves or others to [gain] access to resources, dispensing patronage and using organisational structures to further these goals”. The challenge for the delegates in Polokwane this week is what to do about all this. But their dilemma is that they are caught up in the cycle themselves. Almost every single one of them is doing it. The members of the outgoing national executive committee of the ANC, from Motlanthe to Msimang, and others, are either involved in business or their spouses are. So it is difficult for these leaders to caution about greed while their own snouts are in the trough. Mbeki’s and Motlanthe’s warnings are blighted by the fact that they are as tarred as all the rest. Which brings us to the real threat to our future: if everyone is of the character described above, what are the chances of a new and committed cadre of the ANC emerging? I venture that the chances are very small, if not non- existent. The ANC of our dreams is dead. In its place is just another tawdry, corrupt political party.

Everjoice Win keerde onlangs terug naar Zimbabwe. Na enkele jaren in Zuid-Afrika te hebben geleefd, sloeg de heimwee toe. In de Mail & Guardian deed ze verslag van haar kwaadheid over de crisis die haar land doormaakt, over Mugabe , over de aanhoudende schending van de mensenrechten. Maar ook: ‘Yet I come out refreshed and happy. After a visit to my gynaecologist and my dentist – both of whom treat me like a human being and not a tropical disease, als I am normally treated in South Africa – I have every right to be happy. I am greeted with a smile and a chat at the bank. In Johannesburg I am “X-rayed 55 times”, as I call it, and my ID photocopied four times every time I visit my bank.

Having spent three weeks travelling under the most beautiful sun in three of the safest cities in the world, I am at peace. For three weeks I do not obsess about locking doors and windows and clutching my handbag. The laughter, community and sense of hope in everyone I see is something I will live on for the next few months. Even in the most trying of times, or in the longest bread queue, there is hope and faith.

I cannot help but be elated at the sight of new houses being built: big beautiful houses. No matter how much it costs, parents still sacrifice to send their children to the best schools; buy them necessary school uniforms and other supplies. University and college students study diligently, hoping for a better life. (…)

Life has become hell for many, but is slightly good hell. There is hope. The struggle to reclaim our beautiful country must continue.’

‘I have a friend from Zimbabwe. A writer. Black – and that is to the point. He taught himself to read from the labels on jam jars, the labels on preserved food cans. He was brought up in an area I have driven through, an area for rural blacks. The earth is grit and gravel, there are low sparse bushes. The huts are poor, nothing like the good cared-for huts of the better off. A school – but like one I have described. He found a discarded children’s encyclopaedia on a rubbish heap and learned from it.’

Lees hele speech op http://nobelprize.org/nobel_prizes/literature/laureates2007/lessing-lecture_en.html