Laatste nieuws: de jongste zoon van Kim Jong-il zal Briljante Kameraad worden genoemd! Dat laat aan duidelijkheid niets te wensen over.
Wel jammer dat de middelste zoon geen kroonpretendent is. Die zou, aldus het geruchtencircuit, ’te verwijfd’ zijn. Mij lijkt dat met alle oplopende spanningen in de wereld nu juist een voordeel.
demain a nanguila
Gisteravond in het Amsterdamse Tropentheater de documentaire Demain a Nanguila gezien. Het is een vergeten film uit 1960 gemaakt door Joris Ivens. Het is zijn enige Afrikaanse productie, hij zou nooit meer naar het continent terugkeren.
De film is opgenomen in het net onafhankelijke, maar nog snel van regeringsvorm en federatiemodel (wel of niet met Senegal samen?) wisselende Mali.
Ik heb de film ademloos bekeken. De korte inleiding die Afrikacurator Paul Faber voor de vertoning uitsprak had de verwachtingen alleen maar groter gemaakt. ‘De eerste film uit en over Mali’ … ‘de eerste acteurs’ … ‘de eerste president van de onafhankelijkheid’ … ‘het begin van de Malinese filmindustrie’, nog steeds drager van het toonaangevende Bamako filmfestival.
De hoofdrolspeler in de film, Sidibe, later zelf cineast, zou de grondlegger van die filmindustrie worden.
In de film is hij nog een broekie die naar de stad vlucht op zoek naar succes en avontuur. Zijn terugkeer naar het Malinese platteland – in de ban van nieuwe oogsttechnieken, de nieuwe vrijheid, een bezoek van de president – wordt geen succes. Ook bevat het verhaal een subtiele verwijzing naar de ondergeschikte rol die vrouwen spelen – niet in de maatschappij, in de film doen ze eigenlijk al het werk terwijl de mannen vergaderen, maar de controle over hun eigen leven wordt hen nog ontzegd. Dat de altijd zaaiende, oogstende, kokende, wassende en dansende vrouwen nergens tot clichebeeld verworden, heeft zonder twijfel te maken met Ivens’ cinematografische superioriteit te maken.
Sidibe laat het dorp weer achter zich als het meisje waarop hij verliefd is wordt uitgehuwelijkt.
Het duurde in 1960 een paar maanden voordat de makers van de nieuwe machthebbers toestemming kregen om de film te vertonen. Maar begin 1961 is de president aanwezig bij de premiere in het openluchttheater Vox, een plek die overigens ook in de film te zien is.
Na afloop dwaalden mijn gedachten af naar de jaren zeventig. Ik was actief in het ANJV, een communistische jongerenorganisatie. In het kantoor vonden we in een kast, die jarenlang op slot zat, tientallen oude speelfilms en documentaires. De slag om de wolvenkloof, De vermiste piloot, Dimitrov spreekt!, De slag om het Hua gebergte. Communistische propagandafilms die in de jaren vijftig aan de achterban waren getoond. Onderop lag een film van Ivens: Indonesia Calling. Deze aanklacht tegen het Nederlands kolonialisme was lange tijd verboden – ik meen me te herinneren dat dat zelfs op het moment van onze vonds nog het geval was – en kostte Ivens vele jaren zijn staatsburgerschap.
Maar ook in het ANJV was de film taboe verklaard. Omdat Ivens met de Maoisten heulde.
De film is na onze herontdekking verschillende malen vertoond voor de ANJV-leden. In de CPN was de destalinisatie ingetreden, het dooide dus het mocht.
hivos cultuurfonds 15 jaar
Mike van Graan geeft op maandag 20 september as. om 16.00 uur in het Bimhuis te Amsterdam de aftrap voor de viering van 15 jaar Hivos Cultuurfonds. De in Zuid-Afrika befaamde theatermaker spreekt over de dilemma’s rond “culturele diversiteit en het belang van culturele ontwikkeling in Afrika”. Vervolgens vinden de televisieopnames plaats van de speciale internationale variant van het populaire televisieprogramma “De Vloer Op”, een samenwerking van ontwikkelingsorganisatie Hivos en HUMAN. Meer info op www.hivos.nl
18 juni 2011 Paneldiscussie Afrikaanse steden
Op zaterdag 18 juni a.s. gaan Femke van Zeijl, journaliste en jurylid van Blueprints of Paradise, een wedstrijd voor Afrikaanse architecten, Antoni Folkers, architect, en Bart Luirink in gesprek over Afrikaanse steden. Het bgesprek, gevolgd door rondleiding, wordt georganiseerd door African Architecture Matters en vindt plaats in het Afrika Museum, Postweg 6 in Berg en Dal.
Over de inzendingen stelde jury in haar eindrapport: ‘Opvallend bij deze wedstrijd was dat de meeste inzenders, in plaats van gebouwen te ontwerpen, oplossingen bedachten voor de overvolle straten, markten en pleinen in Afrikaanse steden. De jury concludeerde dat deze oplossingen een bron van inspiratie kunnen zijn voor het ontwerp en de inrichting van westerse steden. Een verrassende conclusie, aangezien in het westen Afrikaanse steden vaak synoniem staan voor armoede en problemen.’
De bijeenkomst begint om 15.00 uur, toegang vijf euro. Bij deze bijeenkomst zal ook de zomereditie van ZAM magazine worden gepresenteerd.
van Dis bij Pauw en Witteman
Gisteravond was Adriaan van Dis bij Pauw en Witteman. Hij sprak er over zijn nieuwste boek, Afrika en … ZAM. Ga naar http://pauwenwitteman.vara.nl en bekijk de uitzending.
hello goodbye
Dochter wacht op vader. Die woont na de dood van haar moeder met een vriendin op Thailand. Na viereneenhalf jaar heeft de dochter hiermee vrede.
Een man die zegt dat hij wacht op zijn vader, zijn broer en zijn zwager. Broers zijn een tweeling, allebei homo, allebei op dezelfde dag getrouwd.
Vader met dochtertjes wacht op Jin, de au pair uit China. Ingehuurd nadat de dood van de moeder in maart.
Vrouw (Friesin?) wacht op dochter met man en kinderen. Man is Marokkaan, woonde ooit illegaal in Nederland, keerde terug en raakte verwikkeld in een viereneenhalf jaar durende operatie gericht op de verwerving van geldige verblijfspapieren. Trouwacte, kinderen … het ging er allemaal niet sneller door.
Niemand stelt vast hoe Nederland verschrompelde tot een bang en in zichzelf gekeerd landje.
Iedereen lijkt in dit programma een bewijs van het tegenovergestelde.
Hello Goodby – ik blijf ervoor thuis; gelukkig is het ook in Johannesburg te volgen – toont een vergeten Nederland van aardige, vriendelijke, ontroerende en tolerante mensen.
Op www.televizier.nl kun je op het programma stemmen en ervoor zorgen dat Joris Linssen met dit NCRV programma de gouden ring wint.
lewis nkosi (1937-2010)
Vorige week zondag is de Zuid-Afrikaanse schrijver Lewis Nkosi overleden. Nkosi was een van de laatste overlevenden van de zogenaamde Drum-generatie: een troep jonge zwarte verslaggevers die in de jaren vijftig Drum samenstelden, een moedig en toonaangevend weekblad. Een broedplaats, bovendien, voor tientallen getalenteerden in de schrijfkunst en de fotografie. Nkosi ontving in 1960 een fellowship aan de Harvard Universiteit in de VS. De toenmalige apartheidsautoriteiten gaven hem toestemming om daar te studeren maar gaven hem bij vertrek een eenrichtingspermit. Nkosi mocht niet terugkeren naar zijn geboorteland.
Hij schreef fenomenale boeken zoals Mating Birds, Underground People en Mandela’s Ego dat in 2005 uitkwam. Ook schreef hij diverse toneelstukken. In 2006 was Nkosi te gast bij een door ZAM georganiseerde schrijversontmoeting als onderdeel van NiZA’s Levend Jaarboek. Ter begeleiding van dit optreden publiceerde ZAM een interview met de schrijver.
moe
Zo moe van Geert Wilders, de toespraak van Geert Wilders, het dieet van Geert Wilders, de affairettes van Geert Wilders, de gedoogsteun van Geert Wilders, de beveiliging van Geert Wilders, de filmpjes van Geert Wilders, het boek over Geert Wilders, de Amerikaanse vrienden van Geert Wilders, het Israel van Geert Wilders, de kapper van Geert Wilders, de Indo-afkomst van Geert Wilders, het agendapunt Geert Wilders, het isolement van Geert Wilders, de Oost-Europese echtgenote van Geert Wilders, het CDA van Geert Wilders, de VVD van Geert Wilders, het Pownews van Geert Wilders, de AOW plannen van Geert Wilders, alle stemmers op Geert Wilders en de onuitputtelijke aandacht voor Geert Wilders. Ik ben moe van dominee Jones en Frits Huffnagel die al net zo weinig weet van 9/11 als van boekhouden. Moe van de onmogelijkheid om tegen de Islam te zijn omdat je dan met Geert sympathiseert. Moe van de opluchting die je voelt als de katholieke kerk in opspraak raakt omdat dat de aandacht van Geert Wilders afleidt. Can somebody wake me when it’s over?
opa vertelt
In de vorige eeuw heb ik in zoveel demonstraties meegelopen dat ik mijn gewicht ermee op peil kon houden. Een bekend fenomeen bij deze optochten was de Ordewacht. Het was geen sympathiek woord maar we wisten niks beter.
Bij elke demonstratie waren er mensen die er met hun auto dwars doorheen wilden rijden of hun been uitstaken naar een demonstrant of zich er breed zwaaiend en stompend doorheen kliefden. Er schoot bijna altijd een ordewacht op af en binnen no time was dan de rust hersteld. Een heethoofd ter linkerzijde werd bij de arm genomen en tot doormarcheren gemaand. Zijn of haar evenknie ter rechterzijde werd even doorgelaten. Er was wel politie bij maar die deden ook toen al niets en eigenlijk was dat het beste.
Vorige week demonstreerden in Amsterdam zo’n duizend mensen tegen het geweld tegen homo’s. Mooi! Maar het nieuws was dat er twee vrouwen met hun scooter doorheen geragd waren en met een handtasje op een van de demonstranten hadden ingeslagen. Het was niet het enige incident. Ik begrijp uit de schaarse berichtgeving dat na afloop vijf mensen aangfite hadden gedaan van geweld.
Ik ben voor een beweging die strijd voor kalmte, meer demonstraties en nieuwe ordewachten.
sgp minister
Als ik het dus goed begrijp is de SGP de komende jaren verantwoordelijk voor de euthanasiewetgeving, homorechten, abortus en stamcelonderzoek in ruil voor steun aan het kabinet. Hulde aan de liberaal Rutte.