Afgelopen vrijdag overleed de Britse journalist Adrian A. Gill op 62-jarige leeftijd. Terecht wordt zijn dood in media wereldwijd als een groot verlies beschouwd. In het voorjaar van 2006 publiceerde ZAM een bijdrage van zijn hand. Het verhaal droeg als titel Nobele Wilden. Het essay behandelde de Westerse obsessie, en die van Britten in het bijzonder, met de Keniaanse Masai. In de optiek van Gill moest de ‘oorspronkelijke’ cultuur van deze bevolkingsgroep gezien worden als een vreemde constructie bedacht voor het toerisme. Terwijl Kenyatta na de onafhankelijkheid probeerde om elke etnische indeling waarop de koloniale heersers hun moorddadige verdeel-en-heerspolitiek hadden gebaseerd uit te roeien, werd voor de Masai een uitzondering gemaakt. Want goed voor het toerisme.

De cover van deze ZAM editie riep verschillende afkeurende reacties op. Deze vondst van ZAM’s art director Nicole Segers werd door sommigen geinterpreteerd als een vertoning van opgehangen Afrikanen. Je kunt dat er natuurlijk in zien maar waarom zou je eigenlijk? De cover bracht juist de kunst van het hoogspringen waarom ‘de’ Masai bekend staan in beeld. Gill’s essay werd veel gelezen. Ik waardeerde vooral dat de gedurfde maar zeer overtuigende kritiek op het fenomeen van de ‘nobele wilden’ uit Britse mond kwam. The empire strikes back, soms.

Je kunt het verhaal hier nog eens nalezen. Scroll dan naar pagina 8.